A Typical But Untold Story

എത്രത്തോളം ചാപല്യങ്ങൾ ഉള്ളിൽ നിറഞ്ഞാലും പെണ്ണെന്നും 

അവൾക്കു അവകാശപ്പെട്ടവന് മാത്രമെന്ന് 

തിരിച്ചറിയിക്കുവാൻ മാത്രമുള്ള ഒരു ശ്രമം ,

സമയം കിട്ടിയാൽ വായിക്കുക

A Typical But Untold Story
***************************

ഒന്ന്
***

നഹാസ്  .....

വളരെ ഉറക്കെയുള്ള ആ വിളി ...
ദൂരങ്ങളിലേക്ക് പ്രതിധ്വനിച്ചു ...
ഐ ആം ഇൻ ലവ് ...
നഹാസ് ...

തിരിഞ്ഞു നോക്കാതെയുള്ള അവന്റെ നടപ്പ് ഷെറിനെ വല്ലാതെ പ്രകോപിപ്പിച്ചിരുന്നു ..
ചുറ്റുമുള്ള മനുഷ്യരൊക്കെ തന്നെ നോക്കി പരിഹസിക്കുന്നതായി തോന്നി അവൾക്ക് ..
ചിലരെങ്കിലും അവളെ അത്ഭുതത്തോടെ നോക്കി ...
ചിലര് അവളെ നോക്കി ചിരിച്ചു ...
തലയും കുനിച്ചു തിരികെ നടക്കുമ്പോൾ പിന്നിൽ നിന്ന് ഒരു ശബ്ദം  ..

മോളെ ഞാൻ മതിയാവുവോ ...

കൂട്ടത്തിൽ മലയാളികളും ഉണ്ടെന്ന തിരിച്ചറിവോടെ തന്നെയാണ് തിരിഞ്ഞു നോക്കിയത് ..

ഒരു മധ്യവയസ്കൻ .. വിടലച്ചിരിയുമായി തന്നെ തന്നെ നോക്കി അങ്ങനെ നിൽക്കുന്നു ...

കൂടപ്പിറപ്പായ ധൈര്യം നെഞ്ചിൽ ചേർത്തു അയാളുടെ അടുത്തേക്ക്‌ ചടുലമായി നടന്നു ചെന്നു ... അയാളുടെ കോളറിനു പിടിച്ചിട്ടു ഇത്ര മാത്രം പറഞ്ഞു

"996263-------
ഇതെന്റെ നമ്പര് ആണ് .. ധൈര്യം ഉണ്ടോടാ നിനക്ക് ഈ ഷെറിനെ അടക്കാൻ "

നടന്നു പോകുന്നവരൊക്കെ അവരെ നോക്കി കടന്നു പൊയ്ക്കൊണ്ടിരുന്നു ..
അയാളുടെ മുഖത്തെ ആ വളിച്ച ചിരി അപ്പോഴും മാഞ്ഞിരുന്നില്ല ..
പല്ല് കടിച്ചു കൊണ്ട് ഇത്ര കൂടി അവൾ പറഞ്ഞു ..

"പട്ടിയെപ്പോലെ എന്റെ കട്ടിലിൽ അണച്ചു കിടക്കാനല്ല...... ആണത്വം കാട്ടാൻ .... "

വന്ന അതെ ശക്തിയിൽ അവൾ തിരിഞ്ഞു നടക്കുമ്പോൾ അവൾ പറഞ്ഞ നമ്പര് പോലും ഓര്ത്തെടുക്കുവാൻ ആവാതെ അയാളങ്ങനെ നിന്നു ..

രണ്ടു
*****

ജഡ്ജസ് കോളനിയിൽ വില്ലയുടെ മുന്നിൽ  ഉള്ള വെയ്റ്റിംഗ് ഷെഡ്‌ എന്നത്തെയും പോലെ അവളെ കാത്തിരിക്കുകയായിരുന്നു.
തന്റെ സ്ഥിരം ഇരിപ്പിടം ഇപ്പോൾ അവിടെയുള്ള എല്ലാവര്ക്കും അറിയാം .. സേവ്യറിന് ഒഴിച്ചു ...
അവിടേക്ക് ഇരിക്കുമ്പോൾ പാതിയടഞ്ഞ വില്ലയുടെ ജനാലവാതിലിലേക്ക് പാളിയൊന്നു നോക്കി ..

ലൈറ്റ് ഉണ്ട് ...  ഏതെങ്കിലും വലിയ  കൊട്ടേഷൻ അയപ്പായിരിക്കും .. പുശ്ച്ചത്തോടെ അവൾ ചുണ്ടുകൾ കോട്ടി ....

ക്ഷീണം നിറഞ്ഞ കണ്ണുകൾ പാതി മയക്കമായി അവളെ ആവേശിക്കുമ്പോൾ കണ്ണുകളിൽ നഹാസ് നിറഞ്ഞു നിന്നു .. വിവാഹ ശേഷം സെവ്യറുമായി ചില്ലുജാലകങ്ങൾ മറച്ച ആ വലിയ ഐ റ്റി ഓഫീസിലേക്ക് അവൾ കാലെടുത്തു വെച്ചതു ...  പെട്ടന്നൊരു നാൾ കണ്ണുകളിൽ കുസൃതി നിറച്ചു വെച്ച് ഓഫീസിലേക്ക് കടന്നു വന്ന പൂച്ചക്കണ്ണൻ ചെക്കൻ  . വളരെ വേഗം തന്നെ അവൻ സേവ്യറിന് പ്രിയപ്പെട്ട അസിസ്റ്റന്റ്‌ ആയതും സേവ്യർ അറിയാതെ തനിക്കു പ്രിയപ്പെട്ടവനായതും .. ഒടുവിൽ ഒഴിവു സമയങ്ങളിൽ കൂടെയുണ്ടാവാറുള്ള സെവ്യറുടെ മനപൂർവമെന്നോണം ഉള്ള അസാന്നിധ്യം അവൻ കയ്യടക്കിയതും .. ഒന്നുമറിയാത്ത പോലെയുള്ള സേവ്യറിന്റെ തിരക്കുകൾ..അയാളുടെ ഭാര്യവേഷം തനിക്കു മടുത്തു തുടങ്ങിയത്  .. പിന്നീട് സ്നേഹത്തോടെയുള്ള  നഹാസിന്റെ കുസൃതികൾ , തന്റെ മുഖമൊന്നു വാടിയാൽ കാരണമന്വേഷിച്ചു പിന്നാലെ കൂടുന്നത് , ചിലപ്പോഴെങ്കിലും  കണ്ണുകൾ കൊണ്ട് തന്നെ അവൻ കൊത്തിവലിക്കുന്നത്  ..

ഒടുവിൽ .. ഒടുവിലിന്നു ...
കുറഞ്ഞത്‌ തന്നെക്കാൾ ഒരു വയസിനെങ്കിലും ഇളപ്പമായ അവന്റെ മുന്നിൽ പ്രണയം കൊതിച്ചൊരു കാമുകിയെപ്പോലെ താൻ അപേക്ഷിച്ചതും .. ഒടുവിലിപ്പോൾ ഒന്നിനും കൊള്ളാതെ താനിങ്ങനെ ഇവിടെ ഇരിക്കുന്നതും ...
ഒരു കാലമായി താൻ കരയാറെയില്ല  എന്നോർത്ത് അവൾ അത്ഭുതപ്പെട്ടു .. ഇപ്പോളും തനിക്കു കരച്ചിൽ വരുന്നില്ല ..

ഫ്ലാറ്റിലേക്ക് കയറുമ്പോൾ പ്രതീക്ഷിച്ചതു പോലെ കംപ്യൂട്ടറിനു മുന്നില് തപസിരിക്കുന്ന സേവ്യറെ കാണാതെ ഷെറിൻ അത്ഭുതപ്പെട്ടു ...
കട്ടിലിന്റെ സൈഡിൽ ഇരുന്നിട്ട് അവൾ ഇത്ര മാത്രം ചോദിച്ചു ...
" എവിടേക്ക് പോകാനാണ് സേവി .. ഇത്രയും പാക്കിംഗ് ഒക്കെ നടത്തി വെച്ചിരിക്കുന്നത് ... "

അപ്പുറത്ത് നിന്നും മറുപടി ഒന്നും ഉണ്ടാവാതെ ഇരുന്നപ്പോൾ പെട്ടന്ന് എന്നത്തെയും പോലെ തന്നെ അവൾ പൊട്ടിത്തെറിച്ചു ...

"പരിഗണനകൾ ഇല്ല , സ്നേഹത്തോടെ ഒരു നോട്ടം പോലുമില്ല ... ഇപ്പോൾ മിണ്ടാട്ടവും ഇല്ലാണ്ടായോ ..."

പകരം ഒറ്റ ശ്വാസത്തിൽ അയാള് പറഞ്ഞുതീർത്ത മറുപടിയിൽ അവൾ നിശബ്ദയായിപ്പോയി ...

"ഷെറിൻ ... ഞാൻ നഹാസിനെ വിളിച്ചിരുന്നു .. തനിക്കൊരു കൂട്ടാകുമോ എന്ന് ചോദിക്കുവാൻ ..
നഹാസ്  സമ്മതമെന്നു പറഞ്ഞിരുന്നെങ്കിൽ ഞാനിന്നു തന്നെ തന്നോട് പറഞ്ഞിട്ട് നാട്ടിലേക്ക് മടങ്ങിയേനെ ...സ്വസ്ഥതയും സമാധാനവും ഉള്ള ന്റെ നാട്ടിലേക്ക് ഒരു ഒഴിഞ്ഞു പോക്ക് ...പക്ഷെ അവനു തന്നോടുള്ള ഇഷ്ടത്തിനു കാമത്തിന്റെ നിറം മാത്രമേയുള്ളൂ ഷെറിൻ .. അല്ലാതോന്നും നഹാസ് എന്നാ വ്യക്തിയിലില്ല ........"

രണ്ടു പേരും നിശബ്ദരായിരുന്നു കുറേനേരം ...

"പോയ്ക്കൂടായിരുന്നോ ...കാവൽക്കാരന്റെ വേഷം കെട്ടി വെറുതെ ആടിത്തീർക്കുന്നതെന്തിനു .. ??" സ്വരം ഇടറി ആണവൾ അത് പറഞ്ഞത് ..

അപ്പുറത്ത് പിന്നീട് നിശബ്ദതയായിരുന്നു ... ദേഷ്യമോ സങ്കടമോ എന്നറിയാത്തൊരു വികാരം അവളിൽ നിറഞ്ഞു കവിഞ്ഞു .. തിരിഞ്ഞു നടന്നു തന്റെ സ്ഥിരം റൂമിലേക്ക്‌ അവൾ മറഞ്ഞു ..

മൂന്നു
*****

ഓർമകൾക്ക് അവധി കൊടുക്കാൻ ശ്രമിച്ചു പരാജയപ്പെട്ടെങ്കിലും ക്ഷീണം ഷെറിനെ ഉറക്കത്തിലേക്കു വലിച്ചു കൊണ്ട് പോയിരുന്നു .. പാതി മയക്കത്തിൽ അവളറിഞ്ഞു ... കവിളുകളിലൂടെ ഒഴുകിയിറങ്ങുന്ന വിരൽപാടുകൾ .. സേവിയുടെ മണം തിരിച്ചറിഞ്ഞ നിമിഷം ചലിക്കാതെ  അവളങ്ങിനെ കിടന്നു. പതിഞ്ഞ ശബ്ദത്തിൽ അയാൾ ചോദിച്ചു ..

"എന്തിനാണ് ആ വലിയ കട്ടിൽ ഉപേക്ഷിച്ചു നീ ഇവിടെക്കെന്നും വരുന്നത് .. "

അവളുടെ നിശബ്ദത വക വെയ്ക്കാതെ അയാൾ തുടർന്നു..

"ഞാനെന്നും ഇവിടേയ്ക്ക് വരാറുണ്ട് .. കുറെ നേരം നിന്റെ മുഖത്തിങ്ങനെ നോക്കി നിൽക്കും .. ഉറങ്ങുമ്പോൾ നിനക്കിന്നും ആ  പഴയ കുസൃതിക്കാരിയുടെ മുഖമാണ് .. അയാളുടെ മുഖത്ത് പുഞ്ചിരി വിടര്ന്നു .. കുറെ നേരം  എന്റെ ശ്വാസം പോലും നിനക്ക് ശല്യമുണ്ടാക്കരുതെന്ന വാശിയോടെ നിന്നിട്ട് നിന്നെ പുതപ്പിച്ചു ഞാൻ തിരികെപ്പോകും .. "

അയാൾ അവളെ പതിയെ തിരിച്ചു കിടത്തി നെഞ്ചിലേക്ക് കൂടുതൽ അടുപ്പിച്ചു .. കുതറാതെ ചലിക്കാതെ ചലനമറ്റ് അവളങ്ങിനെ കിടന്നു ..

സേവിയുടെ ചുണ്ടുകൾ വിറക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു ..

"എനിക്കറിയാം എനിക്ക് ചില ചെറിയ കുറ്റങ്ങൾ ഉണ്ടെന്നു .. അത് വളരെ ചെറുതാണ് എന്ന് നീയും ഞാനും മനസിലാക്കിയില്ല .. അതിന്റെ വലിപ്പം പ്രതീക്ഷിക്കുന്നതിലും കൂടുതലാണ് എന്നാ തെറ്റിധാരണ ഉള്ളില വളർന്നപ്പോൾ ഞാൻ പോലുമറിയാതെ ഞാൻ എന്നിലേക്ക്‌ തന്നെ ചുരുണ്ടുപോയി .. മരിക്കണം എന്നൊക്കെ തോന്നിയിരുന്നു എനിക്ക് .. പക്ഷെ നീയീ മഹാ നഗരത്തിൽ ഒറ്റയ്ക്ക് .. അതാണെന്നെ പലപ്പോഴും പിൻതിരിപ്പിച്ചത് .. "

അയാളുടെ ചൂടുള്ള ശ്വാസം അവളുടെ കവിളുകളിൽ തട്ടി നിന്നു . കരയുകയാണ് അയാളെന്നു ഷെറിന് തോന്നിയെങ്കിലും അവൾ ചലിക്കുകയോ ശ്രദ്ധിക്കുന്നത് പോലെ അഭിനയിക്കുകയോ ചെയ്തില്ല ..

"മോളെ .. എല്ലാം ... എല്ലാം നിനക്ക് കഴിയുമായിരുന്നു .. എന്നെ തിരികെ പിടിക്കുവാൻ .. എന്നെ തിരിച്ചു കൊണ്ടുവരുവാൻ .. എല്ലാം ... എന്തേ നീ ശ്രമിച്ചില്ല ശ്രമിച്ചില്ല ....തോറ്റു ജീവിക്കുകയായിരുന്നു ഞാൻ ... ജയിപ്പിചൂടായിരുന്നോ നിനക്കെന്നെ .... എന്തിനെന്നെ ഇങ്ങനെ തോൽക്കാൻ വിടുന്നു നീീ ..."

നെഞ്ഞിലേക്ക് പതിയെ നനവ്‌ പടര്ന്നിറങ്ങി .. നനവ്‌ മനസിനെ നനച്ചപ്പോൾ അയാള് പതിയെ ചലിച്ചു അവളുടെ കവിളുകൾ തന്റെ മുഖത്തേക്ക് തിരിച്ചു ... അലറിക്കരഞ്ഞു കൊണ്ടവൾ അയാളുടെ നെഞ്ചിലേക്ക് വീണു ... ഒരു കൊച്ചു കുഞ്ഞിനെപ്പോലെ ഏങ്ങലടിച്ചു അവൾ അയാളിലേക്ക് വീണ്ടും വീണ്ടും നനവ്‌ പടര്ത്തി .. ഒരായിരം ചുംബനങ്ങൾ കൊണ്ട് മൂടി .. ഒരു വാക്ക് പോലുമവൾ പറഞ്ഞതേയില്ല ...

നെഞ്ഞിലേക്ക് കിനിഞ്ഞിറങ്ങിയ ഓരോ തുള്ളി കണ്ണുനീരും സെവ്യറിൽ പുഞ്ചിരി നിറച്ചു .. നനയുകയായിരുന്നു അയാൾ ..  കാലങ്ങളായി നിഷേധിക്കപ്പെട്ട പ്രണയമഴ.. അവളെ നെഞ്ചോടു ചേര്ത്തു കെട്ടിപ്പുണർന്നു ചുംബനങ്ങളിൽ പൊതിയുമ്പോൾ ഏതോ ഒരു വലിയ മലയുടെ നെറുകയിൽ തന്റെ ജീവിതത്തിന്റെ വിജയക്കൊടി നാട്ടുകയായിരുന്നു സേവ്യർ എന്നാ സേവി ..

നാല്
****

പുതിയതായി ചാര്ജ് എടുത്ത ഓഫീസ് സ്റ്റാഫിനെ ജോലികൾ ഏൽപ്പിച്ചു നാട്ടിലേക്കു തിരിക്കുവാൻ തീരുമാനിച്ചു ഓഫിസിൽ നിന്നിറങ്ങുമ്പോൾ മനസ്സിൽ ഒരു കുഞ്ഞു സ്വപ്നം മാത്രമേ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ .. പത്തനംതിട്ടയിലെ മലമുകളിൽ ഒരു കുടക്കീഴിൽ റബ്ബർ തോട്ടത്തിലൂടെ മഴ നനഞ്ഞു നടക്കാൻ കൊതിച്ചൊരു കൊച്ചു സ്വപ്നം ..

നഹാസ് ഇരുന്ന സീറ്റിലേക്ക് വെറുതെ പാളി ഒന്ന് നോക്കി ഷെറിൻ .. അവിടെ അവൻ ഉണ്ടായിരുന്നില്ല .. പകരം പരിചയമില്ലാത്ത ഏതോ പുതിയ സ്റ്റാഫ്‌ ... സേവ്യറുടെ മുഖത്ത് പുഞ്ചിരി നിറഞ്ഞു നിന്നിരുന്നു .. നഹാസ് എവിടെ എന്ന ചോദ്യം അവൾ ചോദിച്ചതെയില്ല

അല്ലെങ്കിലും അവനെ ഇനി  ആരും കാണില്ല എന്നാ സത്യം സേവ്യറിന്റെ കണ്ണുകളിൽ ഒളിച്ചു വെയ്ക്കപ്പെട്ടു ..

മുന്നോട്ടു നടക്കുമ്പോൾ സേവ്യർ ഷെറിന്റെ ചെവിയിൽ അടക്കം പറഞ്ഞു ..

''എന്റെ ജീവിതത്തിലെ ഏറ്റവും വലിയ സ്വാർഥതയാണ് നീ ''

നിരഞ്ജൻ 

അമ്മയോടൊപ്പം......

സണ്‍ബീം ബാറിലെ അരണ്ട വെളിച്ചം ...കാലിയായ ബിയര്‍ ബോട്ടിലിലെ കുമിളകള്‍ പോട്ടിയടരുന്നതു  നോക്കിയിരിക്കുവാന്‍ ഒരു രസമുന്ടെന്നു തോന്നി.എങ്കിലും മനസ് അസ്വസ്ഥമായിരുന്നു . അമ്മക്ക് കൊടുത്ത വാക്ക് വീണ്ടും തെറ്റി ..ബിയര്‍ ആണെങ്കിലും കുടിക്കില്ല എന്ന വാക്ക് .പാവം വിഷമിക്കും അറിഞ്ഞാല്‍  അറിയില്ല എന്ന ഉറപ്പാണല്ലോ ഒറ്റക്കാണെന്കില്‍ കൂടി ഈ ബാറിലെ അരണ്ട വെളിച്ചത്തിലേയ്ക്കു നയിച്ചത് .സമയം ഒന്‍പതു ആകുന്നു... അര മണിക്കൂര്‍ കൂടിയുണ്ട് ബസ്‌ പുറപ്പെടാന്‍ .ആദ്യമായല്ല ഈ  ബാന്ഗ്ലൂര്‍  യാത്ര.എന്നിട്ടും ആദ്യമായി പോകും പോലെ..അങ്കലാപ്പ് മൂടിപ്പിടിചിരിക്കുന്നു .പോകേണ്ട സ്ഥലം, കാണണ്ട ആള്‍ക്കാര്‍ .വല്ലാത്ത ഒരു ഭയം.പന്ത്രണ്ടു  വര്‍ഷങ്ങള്‍ക്കു മുന്‍പ് അമ്മയോടൊപ്പം അവിടെ നിന്ന് തിരിച്ചു പോരുമ്പോള്‍ മനസ് പറഞ്ഞ അതെ ഭയം. ആ ഗ്ലാസ്‌ കാലിയാക്കുംപോള്‍ അറിയാതെ അമ്മയോട് മാപ്പു പറഞ്ഞു .കൊടുത്ത ടിപ്പിന്റെ സന്തോഷം ആ   ബെയറര്‍ കാണിച്ചത്  നിറഞ്ഞ നന്ദിയുള്ള ഒരു ചിരിയിലൂടെ .എന്തോ തിരിച്ചൊന്നു ചിരിക്കാമായിരുന്നു എന്ന് പിന്നീട് തോന്നി .ട്രാവല്‍ ഏജന്‍സിയില്‍ നിന്നും കൈപ്പറ്റിയ ടിക്കറ്റുമായി ബസിലേക്ക് നടക്കുമ്പോള്‍ ആദ്യമായി ഒറ്റയ്ക്ക്  യാത്ര പോകുന്ന കുട്ടിയുടെ മനസായിരുന്നുവോ.അറിയില്ല.അല്ലെങ്കിലും ആദ്യമായി ഒരു ദൂരയാത്ര .

ബസിന്റെ സ്ടാര്‍റ്റിംഗ് പോയന്റ് ആണ് തിരുവനന്തപുരം .ആകെ ഉണ്ടായിരുന്നത്  നാലോ അഞ്ചോ  പേര്‍ .ടിക്കറ്റില്‍ ഉണ്ടായിരുന്ന സീറ്റിലെക്കമരുമ്പോള്‍ മനസ് തുടി കൊട്ടുവാന്‍ തുടങ്ങിയിരുന്നു .അടുത്ത ദിവസം ഏകദേശം  ഇതേ സമയം ബാന്ഗ്ലൂരില്‍ .അഡ്രെസ്സ് പഴയത് തന്നെയോ അറിയില്ല .അതാവണം പിന്നെ കൂട്ടിനുള്ളത് ഒരു ഫോണ്‍ നമ്പര്‍ .സദാനന്ദപ്പണിക്കരുടെ നമ്പര്‍ .അവിടെ ചെന്നിട്ട് വിളിക്കാം എന്നുറച്ചു .ആരാവും എടുക്കുക.അയാളായിരിക്കുമോ.ആണെന്കില്‍ എന്ത് പറയും ആരാണെന്ന് പറയും.അച്ഛന്‍ എന്ന് വിളിക്കാന്‍ മനസ് പറയുന്നതേയില്ല.അച്ഛന്‍ എന്ന് വിളിച്ചാല്‍ ചിലപ്പോള്‍ അപ്പോളെ ഫോണ്‍ കട്ട്‌ ചെയ്താലോ .ചിന്തകള്‍ മനസ്സില്‍ കാട് കയറുമ്പോള്‍ ഹോണ്‍ മുഴക്കി ബസ്‌ യാത്ര തുടങ്ങിയിരുന്നു .നാഷണല്‍ ഹൈവേയുടെ നെഞ്ചിലൂടെ സ്പീഡ്‌ കൂടും തോറും മനസ് എന്തൊക്കെയോ പറഞ്ഞു കൊണ്ടിരുന്നു ..സംസാരിക്കുവാന്‍ ആരെങ്കിലും ഉണ്ടെങ്കില്‍ ചിന്തകളില്‍ നിന്നും ഒളിച്ചോടാന്‍ കഴിഞ്ഞേനെ .അച്ഛന്‍ എന്ന വാക്കിനെ വെറുക്കുവാന്‍ എത്ര ശ്രമിച്ചിട്ടും കഴിയുന്നില്ല .അതാണല്ലോ തന്റെ ദൌര്‍ബല്യം .അമ്മയോട് അറിയാതെ ദേഷ്യം തോന്നി.അമ്മാ..അമ്മയാണ് ഇതിനു കാരണം.ജീവനേക്കാള്‍ കൂടുതല്‍ അച്ഛനെ വെറുത്തു അമ്മ ..എന്നിട്ടും ഞാന്‍ അയാളെ ഒന്ന്  കുറ്റപ്പെടുത്താന്‍ പോലും സമ്മതിച്ചിട്ടില്ല .                    '

''ജന്മം തന്നവനെ വെറുക്കുവാന്‍ അയാള്‍ നിന്നെ തള്ളിപ്പറഞ്ഞിട്ടില്ല .ഒറ്റക്കാവാണ്ടിരിക്കാന്‍ നിന്നെ അയാളില്‍ നിന്നും ഞാന്‍ പറിചെടുതതാണ്.നിനക്ക് വേണ്ടി അയാള്‍ അയച്ചിരുന്ന പണം വേണ്ടെന്നു വെച്ചത് എന്റെ ദുരഭിമാനം .അന്ന് അത് കൈപ്പറ്റിയിരുന്നെന്കില്‍ എന്റെ മോനെ നന്നായി പഠിപ്പിക്കുവാന്‍ അമ്മക്ക് കഴിയുമാരുന്നു .നിന്റെ വഴികള്‍ തെറ്റിപ്പോകുന്നത് നോക്കി നില്‍ക്കാന്‍ മാത്രമാണ് ഇന്ന് എന്റെ വിധി .അമ്മയെ മോന്‍  വെറുത്തോളൂ .നല്ലൊരു ജീവിതം നിഷേധിച്ചതിന് .എങ്കിലും അച്ഛനെ... അത് വേണ്ട മക്കളെ .''

അമ്മയുടെ വാക്കുകള്‍ ഇപ്പോളും മനസ്സില്‍ മുഴങ്ങുന്നു .അന്ന് അമ്മയോട് എന്തൊക്കെയാണ് പറഞ്ഞത് ..കുറെക്കരഞ്ഞിരുന്നു പാവം..മദ്യത്തിന്റെ ലഹരിയില്‍ പുതിയ കൂട്ടുകെട്ടുകളില്‍ മയങ്ങിയ നാളുകള്‍ .അമ്മയുടെ സങ്കടം അറിഞ്ഞില്ല ..അയല്‍വീടുകളിലെ ജോലി കഴിഞ്ഞു വിയര്തോട്ടിയ ശരീരവുമായി ബാക്കി വരുന്ന ചോറുമെടുത്തു അരവയറുമായി വരുന്ന അമ്മയെ ഓര്‍ത്തില്ല ..എന്തൊക്കെയോ പുലംപിയിട്ടു കട്ടിലിലേക്ക് മറിയുമ്പോള്‍ വാതിലില്‍ നിന്ന് അമ്മ പൊട്ടിക്കരയുന്നത് അവ്യക്തമായി കേട്ടു.
   അടുത്ത പ്രഭാതത്തില്‍ മുറിച്ച ഞരമ്പുകള്‍ കെട്ടി വെച്ച് അമ്മയെയും എടുത്തു കൊണ്ട് ആശുപത്രിയിലേക്ക് ഓടുമ്പോള്‍ ജീവിതത്തില്‍ ആദ്യമായി ദൈവങ്ങളെ ശരണം പ്രാപിച്ചു ..

      ഏതോ ഒരു സ്റ്റോപ്പില്‍ ബസ്‌ നിന്നു.ആള്‍ക്കാരൊക്കെ ചായ കുടിക്കുവാന്‍ പോയിരിക്കുന്നു .ഒറ്റയ്ക്കിരിക്കുമ്പോള്‍ ഒന്നുകില്‍ അച്ഛന്റെ ഓര്‍മ്മകള്‍ അല്ലെങ്കില്‍ അമ്മയുടെ .അതാകെ തളര്‍ത്തുന്ന പോലെ തോന്നി.അച്ഛനോട് ഇപ്പോളും എന്താണ് തന്റെ മനസ്സില്‍ എത്ര ആലോചിച്ചിട്ടും ഒരെത്തും പിടിയും കിട്ടിയില്ല.വെറുപ്പോ വൈരാഗ്യമോ ഭയം കലര്‍ന്ന ബഹുമാനമോ..എന്തോ അറിയില്ല .വര്‍ഷങ്ങള്‍ പുറകിലേക്ക് സഞ്ചരിച്ചാല്‍ അച്ഛനെ ആ കാലത്ത് കണ്ടിരുന്നെങ്കില്‍ ചിലപ്പോള്‍ താന്‍ കൊന്നേനെ എന്ന് പോലും  ഓര്‍ത്തു.
കടന്നു വന്ന വഴികളൊക്കെ എന്നോ സുപരിചിതമായത് പോലെ തോന്നി.അതെ .....വര്‍ഷങ്ങള്‍ക്കു മുന്‍പ് ഈ വഴികളിലൂടെ തിരിച്ചു സഞ്ചരിച്ചിട്ടുണ്ട് .കരഞ്ഞു തളര്‍ന്നിരുന്ന അമ്മയോട് ചേര്‍ന്ന് ഒരു പതിനഞ്ചു  വയസുകാരന്‍ .ഒന്നും അറിയില്ലായിരുന്നു അന്ന് എന്നാല്‍ എല്ലാം അറിയാം താനും.സ്നേഹം മാത്രം നിറഞ്ഞു നിന്നിരുന്ന വീട്ടില്‍ ആലോരസങ്ങള്‍ തുടങ്ങിയ നാളുകള്‍ .അച്ചനെയുംനോക്കി വഴിക്കണ്ണുമായി അമ്മ വാതിലില്‍ ഇരുന്നു നേരം വെളുപ്പിച്ച കാലങ്ങള്‍ .അച്ഛന്‍ കുടിച്ചിട്ട് വീട്ടില്‍ വരാന്‍ തുടങ്ങിയ കാലങ്ങള്‍ .അടി കൊണ്ട് അമ്മ ശബ്ദമുണ്ടാക്കാതെ കരയുന്നത് കേട്ടു റൂമില്‍ കിടന്നു താനും കരഞ്ഞിട്ടുണ്ട് .എവിടെയൊക്കെയോ കേട്ടു അച്ഛന്റെ ഓഫീസിലെ പുതിയ സെക്രട്ടറി അവരോടൊപ്പം ഉള്ള അച്ഛന്റെ പുതിയ ബന്ധം.ഗ്രേസി എന്നോ മറ്റോ ഒരു പേരാണെന്ന് തോന്നുന്നു..വ്യക്തമായി ഇന്നും തനിക്കറിയില്ല .ഒടുവില്‍ എന്നോ ശക്തമായ അമ്മയുടെ പ്രതികരണം ..സഹിച്ചു ജീവിക്കാമെങ്കില്‍ മതിയെന്നും അല്ലെങ്കില്‍ പിരിയാമെന്നുമുള്ള അച്ഛന്റെ വാക്കുകള്‍ .
അമ്മയുടെ കൈ പിടിച്ചു അവിടെ നിന്നിറങ്ങുമ്പോള്‍ താന്‍ തിരിഞ്ഞു നോക്കിയിരുന്നില്ല്ല ..അപ്പോളേക്കും എല്ലാം ഉള്‍ക്കൊണ്ടിരുന്നു .അച്ഛന്‍ എന്ന രൂപം എന്നേക്കുമായി മനസ്സില്‍ നിന്നും മറഞ്ഞു പോയിരുന്നു.അന്ന് മനസ്സില്‍ നിറച്ച വെറുപ്പ്‌ ഇപ്പോളും മനസിലുന്ടെന്നയാള്‍ ഓര്‍ത്തു.എന്നിട്ടും അച്ഛനെ പോയിക്കാണാം എന്ന് അമ്മക്ക് കൊടുത്ത വാക്ക് പാലിക്കാന്‍ വേണ്ടി മാത്രം ഒരു യാത്ര.

          അന്ന് ഐ സി യു വിനു മുന്നില്‍ വീണ്ടും അമ്മയെ കേട്ടിപ്പിടിച്ചുറങ്ങാന്‍ മാത്രം കൊതിക്കുന്ന ആ കൊച്ചു കുട്ടി ആകുകയായിരുന്നു .മുറിഞ്ഞ ഞരമ്പുകള്‍ കെട്ടി വെച്ച ശോഷിച്ച കൈകളില്‍ തലയമര്‍ത്തി മാപ്പ് ചൊല്ലിക്കരയുംപോള്‍ അമ്മയും കരയുന്നുണ്ടായിരുന്നു. പിന്നെയുള്ള ജീവിതം അമ്മയെ സന്കടപ്പെടുത്താത്തെ ഇരിക്കുവാനുള്ള വ്രതവും ..അച്ഛനെയോ അച്ഛനോടുള്ള വെറുപ്പോ പൂര്‍ണമായി ഉപേക്ഷിച്ചു പഠനം മാത്രം..പിന്നീട് ജോലി കിട്ടിയ സന്തോഷം അറിയിക്കാന്‍ അമ്മയുടെ അടുത്തേക്കുള്ള ഓട്ടം .അന്ന് അമ്പല നടയില്‍ മണ്ണില്‍ പുതഞ്ഞുരുളുന്ന അമ്മയെ ഓടിച്ചെന്നു പിടിചെഴുനെല്‍പ്പികുമ്പോള്‍ ആ കണ്ണുകളില്‍ നിന്നോഴുകിയ സ്നേഹം .അന്ന് അറിയാതെ തോന്നി .അച്ഛനില്ലാതെ ഏതു മക്കള്‍ക്കും വളരാം ..പക്ഷെ അമ്മയില്ലാതെ ..അന്ന് അമ്മക്കിളിയുടെ നെറുകയില്‍ നിറഞ്ഞ കണ്ണോടെ ഒരു ചുംബനം നല്കിയിട്ടു പറഞ്ഞു ..

''അമ്മാ കൊച്ചുമോന് ജോലി കിട്ടി ..ഇനി എന്റെ അമ്മ ചിരിക്കുന്നത് മാത്രം കണ്ടാല്‍ മതി.അച്ഛന്‍ ,  അച്ഛനേക്കാളും വലിയ ഉയരത്തില്‍ എന്റെ അമ്മയെ ഞാന്‍ നോക്കും ..അമ്മ നോക്കിക്കോ ..''

മറുപടി ഉണ്ടായിരുന്നില്ല ഒന്നിനും ..എന്നും അങ്ങനെ ആയിരുന്നല്ലോ..കണ്ണീരിലൂടെ മാത്രം മറുപടി പറയുന്ന എന്റെ അമ്മക്കിളി .
ആ  മാസം അമ്മ ചിരിക്കുന്നത് കാണാന്‍ കഴിഞ്ഞു..കൊച്ചുനു ആദ്യ ശമ്പളം കിട്ടിയാല്‍ പിന്നെ വീട്ടുപണിക്ക് പോകില്ല എന്ന ഉറപും തന്നു ..എട്ടു വര്‍ഷങ്ങള്‍ക്കു ശേഷം അമ്മക്ക് സന്തോഷത്തിന്റെ നാളുകള്‍ .വൈകുന്നേരം ജോലി കഴിഞ്ഞു വരുമ്പോള്‍ നാല് മണിക്ക് പീയൂണ്‍ ചായക്കൊപ്പം കൊണ്ട് വരുന്ന പരിപ്പുവടക്കായി എന്നും കാത്തിരിക്കുമായിരുന്നു.അത് കൊണ്ട് തന്നെ അത് ബാഗിലിട്ടു വീട്ടിലെത്തിച്ചു അമ്മയുമായി പങ്കിട്ടു കഴിക്കുക അതായിരുന്നു ഏറ്റവും സന്തോഷവും.ആദ്യ ശമ്പളം കൈ നീട്ടി വാങ്ങുമ്പോള്‍ ശരീരം വിറക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.മനസിലെ സന്തോഷം എത്രത്തോളം എന്ന് തന്നെ അറിയില്ല. ആദ്യ സമ്മാനവും ആദ്യ ശമ്പളവും വാങ്ങി വീടിലേക്ക് ഓടുകയായിരുന്നു ..അമ്മക്കിളിയുടെ ചിരി കാണുവാന്‍ .വാതിലില്‍ കാത്തിരിപ്പിന്റെ വഴിക്കണ്ണുമായി ഉണ്ടായിരുന്നു അമ്മ.ഓടിച്ചെന്നു കേട്ടിപ്പിടിച്ചപ്പോള്‍ കണ്ണുകള്‍ സന്തോഷം കൊണ്ട് നിറഞ്ഞൊഴുകി .നാളെ മുതല്‍ എന്റെ അമ്മ കൂലിപ്പണിക്ക് പോകണ്ട ..അമ്മേ എന്ന് വിളിച്ചപ്പോള്‍ തണുത്ത കൈകളും തളര്‍ന്ന ശരീരവും തുറന്ന കണ്ണുകളുമായി അമ്മ .നെഞ്ചില്‍ നിന്നും താഴേക്ക്‌ ഊര്‍ന്നു വീണ ആ നിമിഷം..
പിന്നെ എല്ലാം തിരിച്ചറിഞ്ഞ ആ ഒരു നിമിഷം.പൊട്ടിക്കരഞ്ഞു കൊണ്ട് അമ്മയുടെ കണ്ണുകള്‍ ചേര്‍ത്തടച്ചതും..ആദ്യമായി അമ്മക്ക് വാങ്ങിയ സാരി  ചിതയിലെക്കെറിയുംപോള്‍ കരഞ്ഞിരുന്നില്ല.എല്ലാം ഉള്‍ക്കൊണ്ടിരുന്നു..അനാഥത്വം ഒരു ശിക്ഷയാണെന്ന സത്യം.

                    ബസിലെ ചലനങ്ങള്‍ ഒരു നിമിഷം നിലച്ചു..വാവിട്ടു കരയുന്ന അയാളുടെ തോളില്‍ കൈ വെച്ച് ആരോ ചോദിച്ചു ..എന്ത് പറ്റി എന്ന്..ഒന്നുമില്ല എന്നൊരു മറുപടിയില്‍ എല്ലാ സങ്കടങ്ങളും ഒതുക്കി ബാഗ് നെഞ്ചോടു ചേര്‍ത്ത് പിടിച്ചു സീറ്റിലേക്ക് മറിയുമ്പോള്‍ കൂടെ അമ്മയുണ്ടായിരുന്നു.വിയര്തോട്ടിയ ശരീരത്തിന്റെ നേര്‍ത്ത ഗന്ധവും കൂടെയുള്ള പോലെ തോന്നി .മനസ്സില്‍ അമ്മക്ക് വാക്ക് കൊടുത്തു അച്ഛനെ വേദനിപ്പിക്കില്ല എന്ന് .അപ്പോള്‍  വലതു സൈഡിലെ ബോര്‍ഡിനു മുന്നിലൂടെ ബസ്‌ ക്രോസ് ചെയ്തു കടന്നു പോയി

ബാന്ഗ്ലൂര്‍
0 KM

ബനശങ്കരിയിലെ അഗതി മന്ദിരത്തിന്റെ മതിലുകള്‍ പഴകിയിരുന്നു .. ഓര്‍മയുണ്ട് കുഞ്ഞിലെ അച്ഛനും അമ്മയ്ക്കും ഒപ്പം ഇവിടെയുള്ള കുട്ടികള്‍ക്ക് മിട്ടായി കൊടുക്കാന്‍ വന്നത്... വരാന്തയിലെ പഴകിയ കസേരയില്‍ ഇരിക്കുമ്പോള്‍ അത് ഒടിഞ്ഞു താഴേക്ക്‌ വീഴുമോ എന്ന് സംശയിച്ചു .. അവളില്‍ നിന്നും കണ്ണുകള്‍ എടുക്കുവാന്‍ തോന്നിയില്ല ...കഴുത്തില്‍ ഇട്ടിരുന്ന നീളമുള്ള കുരിശുമാല ഒരു ബലമായി കൈകളില്‍ മുറുകിപ്പിടിച്ചു നില്‍ക്കുകയായിരുന്നു .. അവള്‍ ഭയന്ന പോലെ തോന്നി ... അവള്‍ തന്റെ മുഖത്തേക്ക് ഒന്ന് നോക്കിയിരുന്നെങ്കില്‍ എന്ന് അയാള്‍ അറിയാതെ ആഗ്രഹിച്ചു പോയി ..

നെഞ്ഞിടിപ്പിന്റെ താളം  കൂടുന്നത് അറിയുന്നുണ്ടായിരുന്നു ... തെരുവിലൂടെ നടന്നു നീങ്ങുമ്പോള്‍ ഓര്‍മകളില്‍ ആ പതിനഞ്ചുകാരന്റെ  കൈകളില്‍ പിടിച്ചു എങ്ങോട്ട് പോകണം എന്നറിയാതെ ഈ തെരുവില്‍ എവിടെയോ ഇടറിനിന്ന അമ്മയുടെ  മുഖമായിരുന്നു ..

ഇടര്ച്ചയോടെയാണ്‌ ചോദിച്ചത് ..

കുട്ടിക്ക് വിശക്കുന്നുണ്ടോ ?

അവള്‍ ആദ്യമൊന്നും സംസാരിച്ചില്ല .. പക്ഷെ കണ്ണുകളിലേക്കു തുറിച്ചു നോക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു .. ആ കണ്ണുകളില്‍ അപ്പോള്‍ ഭയമാണോ ദയനീയതയാണോ എന്ന് തിരിച്ചറിയാന്‍ കഴിഞ്ഞില്ല ..

ഒന്നും വേണ്ടന്നവള്‍ തലയാട്ടി ...

മെല്ലിച്ച ആ ശരീരത്തിലേക്കും ഒട്ടിയ വയറിലേക്കും നോക്കി നിന്നിട്ട് പതിയെ അവളുടെ കവിളുകളില്‍ കൈകള്‍ വെച്ച് വാത്സല്യത്തോടെ പറഞ്ഞു ... ഏട്ടന്‍ .. അങ്ങനെയേ വിളിക്കാവൂ .. എട്ടന് വിശക്കുന്നു .. മോളും കഴിക്കണം ..

വലിച്ചു വാരിയുള്ള അവളുടെ കഴിപ്പ്‌ കണ്ടു കൊണ്ട് നിന്നപ്പോള്‍ അറിയാതെ കണ്ണില്‍ നിന്നൊരു തുള്ളി കണ്ണീര്‍ പൊടിഞ്ഞിരുന്നു .. പകരം അവള്‍ സമ്മാനിച്ചത്‌ ഒരു ചിരിയാണ് . ആദ്യമായി അവന്റെ ഉള്ളില്‍ താനൊരു രക്ഷകര്‍ത്താവാണ് എന്നാ ബോധം ഉളവാക്കിയ നിഷ്കളങ്ങമായ ചിരി ..

ബസ്സില്‍ അവളെ നെഞ്ചോടു ചേര്‍ത്തിരിക്കുമ്പോള്‍ അയാളുടെ മനസ്സില്‍ ഒരേയൊരു ചിന്തയെ ഓടിയുള്ളൂ ... അനിയത്തി ... അമ്മ ഉപേക്ഷിച്ചു പോയ അച്ഛന്‍ മരിച്ച ഒരു അനാഥക്കുട്ടി എന്നതിനപ്പുറം . തന്റെ ചോര .. എന്നാ ചിന്ത ....

ഇടക്കെപ്പോഴോ മയക്കത്തില്‍ അമ്മ വന്നിരുന്നു . അയാളുടെ തലമുടിയില്‍ സ്നേഹത്തോടെ തലോടി അമ്മ രണ്ടാളെയും നോക്കി സ്നേഹത്തോടെ ചിരിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു .. ഞെട്ടിയുണര്‍ന്നു അമ്മ ഒരു സ്വപ്നമായിരുന്നു എന്ന് തിരിച്ചറിയുമ്പോള്‍ ആ ബസ് ജന്മ നാടിന്റെ പച്ചപ്പിലേക്ക് പാഞ്ഞിറങ്ങുകയായിരുന്നു .. പുതിയൊരു ലക്‌ഷ്യം തേടി ...

 
സസ്നേഹം ,

നിരഞ്ജന്‍ തംബുരു

പ്രിയപ്പെട്ട ഗന്ധര്‍വന്‍ ..

മുതുകുളം എന്നാ എന്റെ കൊച്ചു ഗ്രാമത്തില്‍ ഞവരക്കല്‍ എന്ന വലിയ തറവാട്ടില്‍ പൂത്തുനില്‍ക്കുന്ന പാലകളിലെ സുന്ദരികളായ യക്ഷികളും സര്‍പ്പക്കാവിലെ നാഗത്താന്മാരും ഇന്നും അനുഭവിച്ചറിയുന്നൊരു ഗന്ധമുണ്ട് ,,അവര്‍ക്ക് മാത്രം നഷ്ടമാകാത്തോരു സുഗന്ധം ,കൂട്ടിനു ഗംഭീര്യമേറിയ ഒരു ശബ്ദവും ..ഞങ്ങളുടെ പ്രിയപ്പെട്ട പപ്പേട്ടന്റെ , മലയാള സിനിമക്ക് പ്രണയത്തിന്റെയും പ്രതികാരത്തിന്റെയും രതിയുടെയും അവിസ്മരണീയമായ മുഖങ്ങള്‍ സമ്മാനിച്ച ഞങ്ങളുടെ സ്വകാര്യ അഹങ്കാരം ...നമ്മുടെ പ്രിയപ്പെട്ട ഗന്ധര്‍വന്‍.ശ്രീ പി പദ്മരാജന്‍ .1945 മേയ് 23 ന് ആലപ്പുഴ ജില്ലയിലെ ഹരിപ്പാടിനടുത്ത് മുതുകുളത്ത് തുണ്ടത്തിൽ അനന്തപത്മനാഭപിളളയുടെയും ഞവരക്കൽ ദേവകിയമ്മയുടെയും ആറാമത്തെ മകനായി പിറവിയെടുക്കുമ്പോള്‍ ആ അച്ഛനോ അമ്മയോ അറിഞ്ഞിരുന്നില്ല ..മലയാളിയുടെ പ്രണയസങ്കല്‍പ്പങ്ങളെ മാറ്റി മറിക്കുവാന്‍ പോകുന്ന വിഖ്യാത സംവിധായകനായി ആ കുട്ടി മാറുമെന്ന് അതെ അവന്‍ വളരെ പെട്ടന്നാണ് മാറിയത് ..മുതുകുളത്തെ പ്രാഥമിക വിദ്യാഭ്യാസവും തിരുവനന്തപുരത്തു കോളേജ് വിദ്യാഭ്യാസവും കഴിഞ്ഞു ആകാശവാണിയില്‍ ഉദ്യോഗസ്ഥനായി ഒതുങ്ങിക്കൂടുവാന്‍ കഴിഞ്ഞില്ല ..പപ്പേട്ടന് ...എഴുത്തിന്റെ വഴികളിലെ പുതുമ തേടി അലയുകയായിരുന്നു അദ്ദേഹം ..അദ്ദേഹം കണ്ടെത്തിയതൊക്കെ പുതുമകളും പുതിയ ഓര്‍മകളും പുതിയ സുഖങ്ങളും ആയിരുന്നു എന്ന് നമ്മളൊക്കെ അനുഭവിച്ചറിഞ്ഞു . പ്രയാണം എന്ന ആദ്യ ചിത്രം ...തിരക്കഥയെഴുതി പി പദ്മരാജന്‍ എന്ന പപ്പേട്ടന്‍ മലയാള സിനിമയുടെ ആരെയും തള്ളുകയും ആരെയും ഏറ്റെടുക്കുകയും ചെയ്യുന്ന മണ്ണില്‍ കാലുറപ്പിച്ചു നിന്നു എങ്കിലും പദ്മരാജനെന്ന മഹാനായ എഴുത്തുകാരനെ മലയാളിയുടെ മനസ്സില്‍ പ്രതിഷ്ടിച്ച ചിത്രങ്ങളായിരുന്നു രതിനിര്‍വേദം ,തകര ,കൂടെവിടെ ,തൂവാനത്തുമ്പികള്‍ എന്നിവ ... പദ്മരാജന്‍ ചിത്രങ്ങള്‍ കണ്ട ഓരോ മലയാളിയും അദ്ധേഹത്തിന്റെ ഓട്ടോഗ്രാഫ് ഹൃദയങ്ങളില്‍ ആണ് ഏറ്റുവാങ്ങിയത് . മോഹന്‍ലാല്‍ ,മമ്മൂട്ടി തുടങ്ങിയ മഹാതാരങ്ങള്‍ അഭിനയത്തിന്റെ മുഹൂര്‍ത്തങ്ങള്‍ മനോഹരമായി അവതരിപ്പിച്ചു മലയാളിയെ കൊതിപ്പിച്ചത് പപ്പേട്ടന്റെ ചിത്രങ്ങളിലൂടെ ആയിരുന്നു ....കള്ളന്‍ പവിത്രനും ,ജയകൃഷ്ണനും ക്ലാരയും ,സോളമനും എല്ലാം മലയാളിയുടെ മനസിലെ ഓര്‍മകളായി ഇന്നും നിലനില്‍ക്കുന്നു കൂടെ ഞങ്ങളുടെ പപ്പെട്ടനും .. പദ്മരാജന്‍ ചിത്രങ്ങള്‍ എന്നും ജീവിതതിനോട് ഒട്ടി നില്‍ക്കുന്നവയായിരുന്നു ...ജീവിതത്തെ തമാശ പോലെ പുസ്തകത്താളുകളിലേക്ക് പകര്‍ത്തുകയായിരുന്നു പപ്പേട്ടന്‍ ...ഓരോ കഥാ പാത്രങ്ങളും പാത്രസൃഷ്ടികളോട് നീതി പുലര്‍ത്തുന്ന വിധം അച്ചില്‍ വാര്‍ത്തെടുക്കപ്പെട്ടവയായിരുന്നു ഇന്നിന്റെ കാലത്ത് വേറെ ഒരു കഥാകാരനും എഴുതില്ല ...വേശ്യയെ പ്രണയിച്ച നാട്ടുമാടംബിയെക്കുറിച്ചു.ജയകൃഷ്ണനും ക്ലാരയും ഇപ്പോളും മനസ്സില്‍ നിറഞ്ഞു നില്‍ക്കുന്നു.ആ പ്രണയം അവനിലുണ്ടാക്കുന്ന മാറ്റങ്ങള്‍ ഇത്രയും മനോഹരമായി ചിത്രീകരിക്കില്ല ഒരു വലിയ സംവിധായകനും .. നാട്ടു സുന്ദരിയെ സ്നേഹിച്ച ഗന്ധര്‍വന്‍ ...എന്താണ് ഗന്ധര്‍വന്‍ എന്ന് പോലും അറിയാത്ത നമ്മളൊക്കെ നെന്ജോട് ചേര്‍ത്ത് ഏറ്റു വാങ്ങുകയായിരുന്നു,,ആ മനോഹരമായ പ്രണയ കാവ്യം ..അറം പറ്റുന്നു എന്നറിയാതെ ...ആ ചിത്രത്തിന്റെ തിരക്കഥ കേട്ട അറിവുള്ളവര്‍ പലരും അദ്ധേഹത്തെ ഉപ്ദേശിചത്രേ ..അതില്‍ നിന്ന് പിന്മാരുവാന്‍ ....എന്നാല്‍ തന്റെ കഥ അതിന്റെ മൂല്യം അതിന്റെ ആസ്വാദന നിലവാരം അത് മലയാളിക്ക് വിട്ടു കൊടുത്തു ,,,,വിധിക്ക് കീഴടങ്ങുകയായിരുന്നു മലയാളത്തിന്റെ ഗന്ധര്‍വന്‍ .,ഞാന്‍ ഗന്ധര്‍വന്‍ എന്ന ചിത്രമാണ് പദ്മരാജന്റെ മരണത്തിന് കാരണം ഏന്നു വിശ്വസിക്കുന്നവര്‍ പലരുമുണ്ട് ഇന്നും മലയാള സിനിമയില്‍ ..ഞാനും അങ്ങനെ വിശ്വസിക്കുന്നു ...കാരണം അല്ലെങ്കില്‍ ഇന്നും ഞാവരക്കല്‍ തറവാട്ടിലെ ചാരുകസേരയില്‍ അയാള്‍ ഉണ്ടാവുമായിരുന്നു ..മലയാള സിനിമക്ക് പുതു ചരിത്രം രചിച്ചു കൊണ്ട്

അദ്ധേഹത്തിന്റ ആണ്ട് ദിവസം ...കുറെ വര്‍ഷങ്ങള്‍ മുന്‍പ് വരെ തറവാട്ടില്‍ നടക്കുന്ന കഥാരചനാ മത്സരങ്ങളില്‍ ഞാന്‍ പങ്കെടുക്കാറുണ്ടായിരുന്നു ...ഒരിക്കല്‍ പപ്പേട്ടന്റെ പുസ്തകങ്ങള്‍ ഞാന്‍ ഏറ്റു വാങ്ങിയത് എന്റെ നെഞ്ചിലാണ് ...അറിയാതെ ഞാന്‍ ഓര്‍ത്തു പോയി..അദ്ദേഹം ഉണ്ടായിരുന്നെങ്കില്‍ ..എന്ന് ..എന്റെ പൊട്ട എഴുത്തുകളുമായി ഒരു കൊച്ചുകുട്ടിയുടെ കൌതുകത്തോടെയും പേടിയോടെയും ഞാന്‍ അദ്ധേഹത്തിന്റെ അടുക്കലേക്ക് ഓടിയെത്തിയേനെ ...നന്നായി വീണ്ടും എഴുതുക എന്നൊരു വാക്ക് കേള്‍ക്കുവാന്‍ ...അല്ലെങ്കില്‍ ആ കാല്‍ക്കല്‍ തൊട്ടുവന്ദിക്കുവാന്‍ വേറൊന്നിനുമല്ല അതിനു വേണ്ടി മാത്രം പപ്പെട്ടാ .... പ്രിയപ്പെട്ട ഗന്ധര്‍വാ എഴുതാന്‍ തുടങ്ങുമ്പോള്‍ എന്റെ മനസ്സില്‍ നീ മാത്രമേയുള്ളൂ ..മലയാളത്തിന്റെ മണ്ണില്‍ ഉദിച്ചു ആരോടും പറയാതെ അസ്തമിച്ചു പോയ ധ്രുവ നക്ഷത്രം ...വേറെ ആരെക്കുറിച്ചാണ് ഞാന്‍ എഴുതുക...നീ നേടിയ പുരസ്കാരങ്ങള്‍ അതിനെക്കുറിച്ച് ഞാന്‍ എന്തിന് എഴുതണം ,അതോരോ മലയാളിക്കും ഹൃദിസ്തമാണ് ...1991 ജനുവരിയില്‍ നിന്റെ യാത്ര അവസാനിപ്പിച്ചു 46-ആം വയസില്‍ നീ വിട പറഞ്ഞകന്നപ്പോള്‍ ഒരു മിമിഷം നിലച്ചു പോയത് മലയാള സിനിമയുടെ ഹൃദയമിടിപ്പുകളാണ് ....വളരെ ചെറിയ കാലം കൊണ്ട് ഒരു ദ്രിശ്യമാധ്യമത്തെ ഇത്രത്തോളം ജനകീയമാക്കിയ മറ്റൊരു സംവിധായകന്‍ ഇല്ല എന്ന് പറയുന്നത് കേള്‍ക്കുമ്പോള്‍ മുതുകുളം എന്നാ നാട്ടില്‍ ജനിച്ച നിന്റെ കാല്‍പാദങ്ങള്‍ പതിഞ്ഞ മണ്ണില്‍ ഓടിക്കളിച്ച എനിക്ക് ഇന്നും പുളകമാണ് ....

നിന്റെ പിന്മുറക്കാരനായി വളരുവാന്‍ ഞാന്‍ കൊതിച്ചു പോകുന്നു ...എന്റെ എഴുത്തുകളെല്ലാം നിനക്ക് വേണ്ടിയാണ് ,...അതിന്റെ നിലവാരം എന്നെ ഭയപ്പെടുത്തുന്നില്ല ..എഴുത്തുകാരന്‍ ആകാന്‍ എനിക്കും കൊതിയാണ് ..നിന്നെപ്പോലെ ആകാന്‍ ..ഒരിക്കലും സാധിക്കില്ല എനറിഞ്ഞു കൊണ്ട് തന്നെ .പ്രിയപ്പെട്ട ഗന്ധര്‍വാ ....നീ എനിക്കെന്നും ആവേശമാണ് എഴുതുവാന്‍ .. എന്റെ എഴുത്തിന്റെ ഓരോ വരികളിലും സരസ്വതീ ദേവിയുടെ സാന്നിധ്യം ഉണ്ടാകണം കൂട്ടിനു നിന്റെ നിലക്കാത്ത അക്ഷരപ്രവാഹവും ... ഇതൊരു പ്രാര്‍ഥനയാണ് ...നിനക്ക് വേണ്ടി മാത്രം ..നീ മരിക്കുന്നില്ല എന്നറിഞ്ഞു കൊണ്ടുള്ള പ്രാര്‍ത്ഥന .... ഞങ്ങളുടെ പ്രിയപ്പെട്ട പെപ്പെട്ടന് ആദരാഞ്ജലികള്‍ .. നിരഞ്ജന്‍ തംബുരു (സുജിത്ത് മുതുകുളം)

ചില ലക്‌ഷ്യങ്ങള്‍

എഴുത്തിന്റെ വഴികളിലെക്കുള്ള എന്റെ തിരിച്ചു വരവിനു തുടക്കമിട്ടത് അവളായിരുന്നു ...ഒരു കള്ളം ...പലവട്ടം പറഞ്ഞു സത്യമാക്കുന്ന ലാഘവത്തോടെ എന്നിലെ നഷ്ടമായ പ്രണയം അവളെനിക്ക് തിരിച്ചു സമ്മാനിക്കുകയായിരുന്നു....

അവളുടെ വാക്കുകളിലൂടെ വീണ്ടും ഞാന്‍ എന്റെ അക്ഷരങ്ങളെ പ്രണയിക്കുവാന്‍ തുടങ്ങി ...രാകി 
രാകി മൂര്‍ച്ച കൂട്ടിയ എഴുത്താണിയുടെ തുമ്പില്‍  എന്റെ എഴുത്തുകള്‍ക്ക് ജീവന്‍ വെച്ചു...എന്റെ പൊട്ടഎഴുത്തുകളിലെ ഓരോ വരികളും ..പ്രണയവും പുകഴ്ത്തലും കൊഞ്ചലും കൊണ്ടവള്‍ നിറച്ചപ്പോള്‍ ആകാശത്തിനും മേലെ ഉയര്‍ന്നു പറക്കുകയായിരുന്നു ഞാന്‍ ... 

അവളും ലക്‌ഷ്യപൂര്‍ത്തിയുടെ വെമ്പലുമായി എന്നെ വട്ടമിട്ടു പറക്കുന്നു എന്നറിയാതെ വാക്കുകളിലെ ഏച്ചുകെട്ടലില്‍ എന്റെ എഴുത്തുകള്‍ വീണ്ടും പുനര്‍ജനിച്ചു ..അന്നോളമെഴുതിക്കൂട്ടി വെച്ചിരുന്ന എഴുത്തുകളെ പുച്ഛത്തോടെ ഞാന്‍ വലിച്ചെറിഞ്ഞു ..ഒരു മനുഷ്യായുസില്‍ ഞാന്‍ എന്ന എഴുത്തുകാരന്‍ എഴുതിയ ഏറ്റവും മനോഹരമായ കഥ ഇതാണ് എന്ന് സ്വന്തം മനസ് പറഞ്ഞു ....ആ തിരിച്ചറിവ് സമ്മാനിച്ച തിരയിളക്കം അന്നായിരിക്കണം ,,ലോകത്തെ നോക്കി അഹങ്കാരത്തോടെ ആദ്യമായി പൊട്ടിച്ചിരിച്ചതും. 

എഴുതിയതൊന്നും വെറുതെയല്ല എന്നത് വായിച്ച ഓരോ വരിയിലും കാണപ്പെട്ട അവളുടെ മുഖത്തെ ആകാംക്ഷയും മൌനവും എന്നോട് വിളിച്ചു പറഞ്ഞു ...ഒടുവില്‍ അവസാന താളുകള്‍ മറിച്ചു ഒരു ധീര്ഖ നിശ്വാസം ,,,,ഒരു മിഴിനീര്‍തുള്ളി പൊടിഞ്ഞു തറയിലേക്ക് വീണപ്പോള്‍ ലോകം എന്റെ കാല്‍ച്ചുവട്ടില്‍ വന്നു തല കുനിച്ചു നില്‍ക്കും പോലെ .... ആ കഥയിലെ നായിക അവളും നായകന്‍ ഞാനുമായിരുന്നു എന്ന് അവളറിഞ്ഞിരുന്നുവോ ..

നാളെയുടെ മുഖം എനിക്ക് നേരെ തുറക്കുമ്പോള്‍ എനിക്കായി മാത്രം അവളെന്തോ കാത്തു വെച്ചിരിക്കുന്നു എന്ന വിശ്വാസത്തോടെ അന്നു ഞാനുറങ്ങി ....ഒന്നും സംഭവിക്കാതെ ദിവസങ്ങള്‍ കടന്നു പോയ്ക്കൊന്ടെയിരുന്നു ....കാറ്റില്‍ പൊഴിഞ്ഞു വീഴുന്ന കരിയിലകളോ എന്റെ ജനാലയിലേക്ക് അരിച്ചു കയറുന്ന നേര്‍ത്ത തണുപ്പിന്റെ ഈര്പ്പമോ പിന്നീട് അവളെക്കുറിച്ച് എന്നോട് പറഞ്ഞില്ല ...തേടിയ വഴികളിലോക്കെ അവളുണ്ടായിരുന്നു . രക്തം ചിന്തുന്ന ഒരു ഓര്മ മാത്രമായി ... 

മാസങ്ങള്‍ക്ക് ശേഷം എന്റെ മുന്നില്‍ മാത്രം അവളോളിപ്പിച്ചു വെച്ച ഒരു താലിയുടെ ഉടമസ്ഥന്റെ പേര് കഥ,തിരക്കഥ, സംഭാഷണം ,സംവിധാനം എന്നാ വലിയ ബോര്‍ഡിനു താഴെ എഴുതിക്കാട്ടുമ്പോള്‍ എന്റെ ജനാല വാതിലുകള്‍ ഞാന്‍ ലോകത്തിനു നേരെയും അവള്‍ക്കു നേരെയും കൊട്ടിയടക്കുകയായിരുന്നു ...തിരക്കഥാകൃത്തും സംവിധായകനുമായ ആ മഹാന്‍ പുതുതായി രൂപപ്പെട്ട ആരാധക വൃന്ദത്തിന് മുന്നില്‍ തലയെടുപ്പോടെ നില്‍ക്കുമ്പോള്‍.. മറ്റൊരിടത്ത് നഷ്ടപ്പെട്ടവന്റെ കഴുത്തിലേക്ക് ഒരു കുരുക്ക് മുറുകുകയായിരുന്നു.. 

 

 പരാതിയോ പരിഭവമോ പറയാതെ പ്രണയത്തെ സ്നേഹിച്ച പാവം കഥാകാരന്റെ അവസാന ഞരക്കം ...

​​


http://niranjanthamburu.blogspot.com

നീരാഞ്ജനം (സുജിത്ത് മുതുകുളം)

സര്‍പ്പംപാട്ട്

                                                                      പുള്ളുവന്‍ പാടുന്ന പാട്ടിന്റെ ഈണത്തില്‍
                                                                           കോമരം തുള്ളുന്ന താളത്തിനോപ്പിച്ചു
                                                                                     തുള്ളുവാന്‍ നാഗമായ്‌

                                                                        ഞാനുമുണ്ടേ …..അപ്പുറം തുള്ളുന്ന മറുതയും

                                                                                               …പിന്നെ

ഇപ്പുറം തുള്ളുന്ന രക്ഷസും….
പേടിച്ചു ഞാനൊന്നു കണ്ണടച്ചു….
നാഗരാജാവെന്താ ആടി വരാത്തെ?

അമ്മേ ദേവി നിന്‍ തൃപ്പാദപൂജകള്‍
എല്ലാം കഴിച്ചിതാ പൂജാരി
നീയിനി കോമരമായോന്നു തുള്ളിടുമോ ?
കൂടെ നിന്‍ ദാസനാം നാഗനൊന്നാടിടട്ടെ

തെക്കേ മൂലയില്‍ ചമ്രംപടിഞ്ഞു
പുള്ളുവന്‍ പാടുന്നു നാഗഗീതം…
കൂടെ തിമിര്‍ക്കുവാന്‍ ചെണ്ടമേളം…
ശ്രീ നാഗരാജാവേ ആടിവരൂ….

ശീല്ക്കാരമാടുന്ന പാമ്പിന്‍റെ പൊത്തില്‍,
നൂറും പാലും നിവേദിച്ചു ഞാന്‍ …
നോമ്പേടുത്തോന്നായി കാപ്പും പൂണൂലും
ഒറ്റനാളത്തെക്കെന്‍ ബ്രാഹ്മണത്വം…….

കോമരമായുറഞ്ഞമ്മ വന്നു..
കൂടെ കോലമായ് വന്നതോ  നാണുമൂപ്പന്‍…
പൂക്കുല മാറ്റി ഞാനൊന്നുനോക്കി..
കരിനാഗമായി ഞാനാടിമാറി …

കത്തും വിശപ്പുമായ്‌ അഗ്നിദേവന്‍…
കൂട്ടിന്നു ശൂരനാം ഭല്‍ഗുനനും…
ഗാംഡവം ഭക്ഷിക്കാന്‍ അഗ്നിയെത്തി..
പിന്നെ മണ്ണാറിയശാല നാഗലോകം..

ആടിത്തിമിര്‍ത്തു ഞാന്‍ നാഗക്കളത്തില്‍
നാഗരാജാവിന്‍റെ കോലം തുടച്ചു ഞാന്‍..
മണ്ണാറശാലയിലെ ദൈവങ്ങളെ കണ്ടു
എന്നമ്മ വീടിന്‍റെ മുറ്റത്തുതുള്ളി ഞാന്‍…

തുള്ളിക്കുഴഞ്ഞു കളത്തില്‍ വീഴുമ്പോള്‍
ശ്രീ കൊവിലിനുള്ളില്‍ ആക്രോശം കേട്ടു…
കാണിയായ് വന്നൊരു സുന്ദരിപ്പെണ്‍കൊടി
ഉറഞ്ഞുതുള്ളി ഉടവാളുമായി …

“ആരാണ് വന്നത്? ആരാണ് വന്നത് ?
“”അമ്മയാണ് ഞാന്‍ “”
“എന്താ വന്നത്? എന്താ വന്നത് ?”
“ബ്രാഹ്മണപ്പൂജാരി മതിയെനിക്ക് “
അമ്മ മടിത്തട്ടില്‍ തളര്‍ന്നു കിടക്കുമ്പോള്‍
വെറുതെ ചോദിച്ചുപോയി ഞാന്‍..

“അമ്മേ …ദൈവങ്ങളും അയിത്തം കല്പ്പിക്കുവാന്‍ തുടങ്ങിയോ ?”

ബൈ 

നീരാഞ്ജനം  (സുജിത്ത് മുതുകുളം )